Cuma , 29 Mart 2024

Hem Okudum Hemi de Yazdım

40 Fotoğraf 40 Hikâye:

Yazı: Esra Bulut – Fotoğraflar: Gülnur Güner

Göç” basitçe, insanların yaşaya geldikleri yeri terk ederek devamlı olarak yaşayabilecekleri bir başka yere taşınması durumudur. Tarımsal faaliyetlerin sanayiye yönelmesi, sanayinin kentlerde yoğunlaşması, tarımda makineleşmenin getirdiği işsizlik ve hızlı nüfus artışı gibi nedenler Türkiye’de özellikle Cumhuriyet Dönemi sonrasındaki göçlerin ana nedenidir. Kasaba ve köylerden gelen göç dalgası, iş bulmak ve yaşam kalitesini yükseltmek amacıyla yerleşim tercihini kentlere yöneltirken, kente olan rağbet 1950’lerden özellikle 80’lerden sonra kentsel nüfusta hatırı sayılır bir artışa neden oldu. 50’lerde Bakırköy’e bağlı olan Bağcılar da bu göç dalgasından nasibini alan ilçelerden birisidir. 92’de Bakırköy’den ayrılarak resmen ilçe olan Bağcılar, öncelerde bağ- bahçelerin bulunduğu, insanların evlerinin bahçesinde büyük baş hayvan beslediği, çamur içinde bir yerleşke iken şimdilerde hızlı bir değişim sürecine dahil gözüküyor. Değişimin nedenlerinden biri Bağcılar Belediyesi’nin halkın yaşam kalitesini arttırmaya yönelik yaptığı çalışmalardır. Bağcılar Belediye’sinin 2002 yılında uyguladığı kent bilgi sistemi sonuçlarına göre bölgede 32 bin kişi okuma yazma bilmediği ortaya çıktı. Karşılaşılan devasa rakamın ardından Milli Eğitim Bakanlığı ile Bağcılar Belediye’sinin ortaklaşa yürüteceği okuma yazma seferberliği hazırlıkları başladı. Ciddi bir emek sarfedilen proje 2004–2007 yılları arasında uygulamaya konuldu. Dolayısıyla belediyenin bu çalışması ilçede çevresel iyileştirme faaliyetlerinin yanında halkın eğitim seviyesini ve yaşam kalitesini yükseltmek için de çalışmalar yaptığının somut bir göstergesi oldu.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (2)
Gülsen ablası Umre’ye gitmiş, Azime Hanım da gitmek istiyor; “İnşallah gideceğim de Hacca gitmek için şimdi çok kapanmak lazım, onun ağırlığı var.”

9 Haziran–4 Temmuz 2007 tarihleri arasında UlisFotoFest kapsamında Tophane’deki Tütün Deposu’nda gerçekleştirilen “40 Fotoğraf 40 Hikâye: Hem Okudum Hemi de Yazdım” fotoğraf sergisinin sahibi Gülnur Güner de, okuma yazma seferberliğine 2004 yılının aralık ayında saha öğretmeni göreviyle dahil olanlardan birisi. Sorumlu olduğu mahallelerde ev ve iş yeri taraması yaparak, insanların okuma yazma kurslarına katılmasını sağlamaya çalıştı. Bir ekip olarak gerçekleştirdikleri sokak taramalarının ardından yaklaşık 16 bine yakın kişiye ulaşarak bu insanların birinci kademe okuma yazma kurslarına katılımını sağladılar. “40 Fotoğraf 40 Hikâye: Hem Okudum Hemi de Yazdım” fotoğraf projesinin ortaya çıkmasına sebep olan 40 küsur insanla Güner’in tanışması bu kampanya vesilesiyle okuma yazma kurslarında oldu. Tanışmanın ardından çalışmasını “okul fotoğrafları” ve “yaşam” fotoğrafları diye ikiye ayıran fotoğrafçı iki farklı soru ile yola çıktığını vurguluyor. “Ortaya koymak istediğim projede iki soru vardı aslında. Birincisi bu insanlar neden okula gidememişlerdi? İkincisi şimdi hayatlarını nasıl devam ettiriyorlar, nasıl yaşıyorlardı? Nasıl yaşıyorlar sorusunun cevaplarına yaklaştıkça insanların göç hikâyelerine ulaşıyordum.  Bu yüzden fotoğraflarla beraber göç hikâyelerini de kaydetmem gerektiğini zamanla anlamıştım. Kimi 9 ay önce göç etmişti, kimi 30–40 yıl önce. Hepsinin öncelikli ortak noktası İstanbul’a göç etmiş ilk kuşak göçmenler olmalarıydı”.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (8)
2010’da Avrupa Kültür Başkenti olacak İstanbul’un “varoş” olarak nitelendirilen Bağcılar İlçesi’nde gündelik hayatlara ilişiyoruz ve sorunlarını naif bir sesle dinliyoruz

Erkekler köylerinde okul olmasa da civar köylerdeki okullara yollandıklarından, askerlik nedeniyle ya da çalışma hayatı içinde aktif olduklarından okuma yazmayı bir şekilde öğreniyorlar. “40 Fotoğraf 40 Hikâye Hem Okudum Hemi De Yazdım” projesine baktığımızda da okuma yazma bilmeyen kadınların erkeklere oranla daha fazla olduğunu görüyoruz. Fotoğrafçının görüştüğü kişilerden on üç tanesi erkek. Projeye konu olan genç erkeklerden “Şahin Yılmaz”,  “Mustafa Cava” ve “Çetin Argiş”in hikâyelerine baktığımızda okulun uzak olmasından, öğretmenin kötü muamelesi-dayak- yüzünden okula gidememiş ya da okula başlayıp devam edememiş olduklarını anlıyoruz. “Şahin Yılmaz”ın hikâyesine biraz daha yakından baktığımızda ise 3 yaşlarındayken ailesiyle Batman’dan İstanbul’a göç ettiklerini ve İstanbul’da oldukları halde Şahin’in okula gidemediğiyle karşılaşıyoruz. Ailesinin okumasını çok istemesine rağmen birinci sınıfta okuldan kaçan Şahin, şimdi pişman olduğunu ve eğer okumuş bir insan olsaydı polis olmayı çok istediğini söylüyor. “Çetin Argiş” ve iki kız kardeşi ise aileleriyle beraber 90’larda uygulanan  “köy boşaltma politikası” yüzünden zorunlu göçe maruz kalmışlar. Önce Mersin’e, 6 yıl orada kaldıktan sonra da İstanbul’a gelen ailede, Çetin kız kardeşleriyle birlikte göçle bozulan aile ekonomilerini düzeltme işini üstlenip çalışmaya başlamışlar. Okula gidemeyen bu kardeşler,  ailenin en küçükleri olan Serap ve Ahmet’in eğitim masraflarını karşılıyıp eğitimlerini sürdürmelerini sağlıyorlar.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (17)
Ramazan Birdal (14) Annesi, Ramazan’ın Okulu bırakmasıyla ilgili olarak “Azmaya yönelik yaramazlığa yönelik şeyi çoktu, okulda hiperaktif mi diyorlar ne, öyle dediler. O ara eşimden ayrıldım, çalışmaya başladım, bu yüzden ilgilenemedim.” diyor. Ramazan Birdal

Kadınların okuma yazma bilmemelerinin nedenlerinin başında ise köylerinde okul olmayışı geliyor. Kendi köylerinde okul olmayınca aileler, kız çocuklarını uzak yerlere yollamak istemiyorlar.  Fotoğrafçı bu durumu “Konuştuğum kişilerden özellikle 40–50 yaşlarındaki kadınlar çocukken köylerinde okul olmadığı için okuyamadıklarını ve bu gün hala köylerde okul olmadığını, çocukların taşımalı sistemle yakın köylerdeki okullara götürüldüğünü anlattılar. Yani 40 yıl önce de okul yoktu şimdi de yok, sorun bitmiş değil” şeklinde anlatıyor. Okuma yazma azlığının kadınlar üzerindeki etkisinin bu denli fazla olmasının diğer bir nedeni ise köylerde çocukların yapacak çok işinin olması. “Anneanne” adlı portrede işten dolayı ailelerin çocuklarını nasıl okula göndermek istemediklerini daha yakından görmek mümkün. Diğer bir dikkat çekici portre ise “Hayriye Üstün”e ait. “Hayriye Üstün”ün annesi henüz kendisine hamileyken altı yaşındaki ablası vefat ediyor ve ablasının nüfus cüzdanı Hayriye Hanım’a veriliyor. Okula gitme zamanı geldiğinde okula başlıyor ancak yaşı arkadaşlarına oranla daha büyük göründüğü için devam edemiyor. Hayriye Üstün bugün 60 küsur yaşında olmasına rağmen hala ablasından kendisine miras kalan nüfus cüzdanını kullanmaya devam ediyor.“

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (4)
” Yazıgül (22) / Bahar Damar (16) Önce Şanlıurfa’da sonra da Mardin Kızıltepe’de yaşamışlar. Üç yıldır İstanbul’dalar. Burada biriktirdikleri parayla anne babası, Mardin Kızıltepe’de ev yaptırmışlar.

40 Fotoğraf 40 Hikâye Hem Okudum Hemi De Yazdım” projesindeki portreler dikkatlice incelediğinde karmaşık bir sürece tanıklık edildiği hissi kolayca oluşuyor. Güner “ Yaptığım çalışma, şehrin birçok sorununun ana unsurunu teşkil ediyor gibi görünen göçü, göçmenleri tanıma, anlama, anlatma çabasını içeriyor” diyor ve ekliyor “hikâyeler okunduğunda birçok “İstanbullu” ya da “şehirli”  kendi hikâyesini, babasının yahut dedesinin hikâyesini okuyor, dinliyor,  hatırlıyor gibi olacak bana kalırsa”. Portrelere yaklaştıkça bugün tehlike ve tehdit unsuru oldukları varsayılan ve önyargıyla yaklaşılan bu insanların hikâyelerinin aslında çok tanıdık olduğunu anlamak mümkün. Bu insanları ötekileştirip uzaklaştırmak yerine anlama çabası içinde olmak şüphesiz daha doğru. Hissiyatlarını belki de kendilerini ötekileştirenlere borçlu olan bu insanlar aslında arada ne denli büyük bir uçurumun oluştuğunun da farkındalar. Fotoğrafçı bu farkındalığa kurduğu bir diyalog sayesinde daha yakından tanıklık ediyor. “Okuma yazma kursiyerleriyle yaptığım kentlilik konulu seminerlerde şöyle bir soru soruyordum: sokakta gördüğünüz insanların şehirli ya da köylü olduğunu anlar mısınız? Konuşmadan, sohbet etmeden anlaşılmaz diyenler de oldu ama büyük oranda dışardan bakınca anlaşılır cevabı gelmişti.  Peki, nasıl anlaşılır dediğimde çeşitli cevaplar alıyordum. Giyiminden, davranışlarından, kültüründen, konuşmasından… Mesela şivesiz konuşmayı şehirliliğin göstergesi olarak söylemişlerdi. Fakat bütün bu cevaplar içinde bana en ilginç geleni “yürüyüşünden” cevabı oldu. Şehirli nasıl yürür, köylü nasıl yürür diye sorduğumda,  aslen Giresun’lu yaklaşık 55 yaşlarında olan bir kadın, şöyle dedi: “Köylünün omuzları düşük olur, sokakta omuzları düşük dolaşır”. Çok hazin ama göçmen psikolojisini anlatması açısından oldukça etkiliydi benim için”.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (10)
Okuma yazma bilememenin zorluğunu çok çekmiş. “Bankaya gittiğimde para yatıracak olsam yatıramıyorum, formları dolduramıyorum, çok utanıyordum 30–35 yaşında adamsın okuman yazman yok mu diyecekler diye. Öyle demeseler bile kendi kendime de düşününce de çok utanıyordum.

18 ay sadece çekimler ve fotoğraf seçiminin sürdüğünü anlatan Güner, filmlerin yıkanması, karanlık odada test baskıların alınması ve hikâyelerin yazılmasıyla beraber “40 Fotoğraf 40 Hikâye Hem Okudum Hemi De Yazdım” projesinin iki yıllık bir çabanın ürünü olduğunu söylüyor.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (18)
Şimdi de İstanbul’dan çocuklarını almaya, evlerini taşımaya gelmişler. Bir Ramazan günüydü (10 Ekim 2005) Damar ailesi, bir araç kiralayıp eşyalarını yüklediler, saat 16.30 sularında İstanbul’dan Mardin’e geri göç ettiler.

Konunun hassasiyeti ile fotoğrafçının vizörü arasındaki mesafe “40 Fotoğraf 40 Hikâye Hem Okudum Hemi De Yazdım” projesinde yalınlık kelimesiyle çözülüyor. Tüm portreler bulundukları mekân ile anlamsal bir bütünlük içerisindeler. Bu bütünlük konu ile ilişkilendirildiğinde fotoğrafçının işe başlamadan önce sorduğu “nasıl yaşıyorlar” sorusu ile de kurduğu bağı güçlendiriyor. “Nasıl yaşıyorlar” sorusunun insana olan yakınlığının rahatsız edici boyutlara ulaşmaması bu projenin aslında en hassas kısmı.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (11)
Ayşe hoca aradı, dedi ben hocayım, tamam dedim madem hocasın senle buluşuruz dedim, bak ona nasip olduk. Bizi böyle sıraladı, elhamdülillah becerebildik, ne güzel yazılar yazdık, teşekkürle okulu geçtik. Her yazıyı besmeleyle yazardım Allah’ım sana sığınırım bismillahirrahmanirrahim. Okudum mu da bismillahirrahmanirrahim der okurdum, Allah’ım en güzelini sen bilirsin derdim. Ama hepimize dua ederdim, nazım geçenlere de ‘kuzularım besmelesiz yazmayın, abdestsiz gezmeyin.’ derdim.” Hayriye Üstün(61).
gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (16)
Mehmet Sait Şeker (35) Mehmet Sait bey Şeker’in eşi ve oğlu ona sürpriz yapıp okuma yazma kursuna yazdırmışlar. İlk kez sınıf görüyor, okul sırasına oturuyor. “Hayatta kalem almadım elime, şimdi okuyup yazabiliyorum, sebep olana da hizmet verene de teşekkür ediyorum. Çok faydalandım” diyor.

 

Fotoğrafçı bu noktada insanlara nasıl davranacakları konusunda müdahale etmediğinin altını çiziyor. “Bu insanları ele alırken tepeden bakmamaya, yargılamamaya özen gösterdim, içeriden bakma çabasında oldum. Amacım toplumsal bir duyarlılık oluşturmaktı ama ajite etmeden. Yaşam koşulları ne kadar zor olursa olsun bu insanlar dik durmayı bir şekilde başarıyorlardı bana göre. Bu inançlarıyla, çevresel destekle ya da yaşama umutlarıyla ilgili olabilir. Zaman zaman kendimi hırsız gibi hissettiğim de oldu. İnsanların evlerine girip özel hayatlarını çalan bir hırsız gibi. Hissettiğim bu duygudan ötürü gidip fotoğraflar çekip oradan uzaklaşmak yerine daha insani bir çizgiyi muhafaza etmeye çalıştım.”.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (19)
Köyde koyunları varmış; okuyamamasının ikinci sebebi de koyunlar. Mustafa: “Koyunlar satıldıktan sonra İstanbul’a geldik. Bizimkiler ‘İstanbul’a gidersek çocuklar bir şey sahibi olurlar’ düşüncesiyle karar vermiş buraya gelmeye. 8 yıldır İstanbul’dayız işte” 1997’de, henüz 9 yaşındayken menteşe işinde çalışmaya başlamış, 3 yıl devam etmiş bu işe. “Sonra okumanın değerini anladım” diyor: “Şu isimdeki malı getir dediklerinde, getiremiyorsunuz ve fırça yiyorsunuz.”
gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (12)
Selma Uçaroğlu (35) Selma Hanım Kastamonu doğumlu, 19 yıldır İstanbul’da, tekstilde kompleci olarak çalışıyor. Kompleciler ne yapar diyorum, banka şefi gibi bir şey olarak tarif ediyor.

Fotoğraf, şüphesiz toplumsal olanı ortaya koymada en etkili araçlardan bir tanesi. Belgesel kelimesiyle kurduğu ilişkide ise sadece fotoğraf olmanın çok ötesinde bir anlama ulaşıyor. Belgeliyor, tanıklık ediyor, bir köprü kuruyor, zamanı birbirine bağlıyor. “40 fotoğraf 40 hikâye hem okudum hemi de yazdım” projesi de bu anlamda açık bir kapı bırakıyor ardında. Fotoğraflar teker teker bir diyalog başlatıyor. Fotoğrafçının bir duruma tanıklık etmesi ile başlayan serüvene dahil oluyoruz. Aradaki bir çok diyaloğu belki kendimizin anlayacağı bir dile çevirip kendi kendimizi dahil ediyoruz sürece. Bizim dışımızdakilerle bir köprü kuruyoruz. Bir taraftan eğitim konusu hakkında fikir edinirken diğer taraftan göçle gelen insanların yaşantılarına şahit oluyoruz. 2010 Avrupa Kültür Başkenti olacak İstanbul’un “varoş” olarak nitelendirilen Bağcılar İlçesi’nde gündelik hayatlara ilişiyoruz ve sorunlarını naif bir sesle dinliyoruz. Gerçeğin hüznü içimize otururken portrelerin satır aralarındaki boşlukları dolduran keskin fotoğraf kareleri sosyolog bir fotoğrafçı gözünden tarihe bir not daha düşürüyor.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (9)
Mustafa Cava (18) Mustafa, Sinop’un Durağan Üzünes köyünde doğmuş. ilkokul 1.sınıfı köyde tamamlamış, ardından İstanbul’a göç etmişler. Köydeki öğretmen dayağından dolayı İstanbul’da da öyle oluyordur, diyerek okula gitmek istememiş. “Küçüktüm, cahillik işte! ” diyor.
gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (3)
İlk haftalarda okula gitmek istememiş, insanların bakışlarından rahatsız olmuş. “Herkes bana bakıyor ben utanıyorum, arkadaşım aradı, neden gelmiyorsun dedi. Utanıyorum. Görüntü var ama okuyamıyorsun, herkes liseyi, üniversiteyi okumuş zannediyor, inanmıyor.”

***Bu projede yaşam okulundan aldıkları dersten yapabildikleri çıkarımlar kılavuzluğunda hayatlarını sürdüren, kimi henüz çocuk, kimi genç, kimi de yaşlı 40 küsur kişinin hikâyesi, 40 panoda anlatılmaya çalışıldı.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (14)
Oğlanlar gittiler okula, köy kafası dedim yaa, çam dibi kafası babalarımız, analarımız, bizi göndermediler oğlanlara katıp da. Bizde böyle kör cahil kaldık! Anladın mı şimdi neden okumamışım.”

Bu projede yaşam okulundan aldıkları dersten yapabildikleri çıkarımlar kılavuzluğunda hayatlarını sürdüren, kimi henüz çocuk, kimi genç, kimi de yaşlı 40 küsur kişinin hikâyesi, 40 panoda anlatılmaya çalışıldı.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (1)
Habibe hanımın 7 çocuğu var. 4 oğlu ilkokulu bitirmiş ama 3 kızından sadece ortanca kızı olan Zekiye Ortekin 2. sınıfa kadar okumuş, diğer kızları okumamış. Zekiye Ortekin (kızı) “Okul uzaktı, okumak için başka köye gidiyorduk, zordu, yolda erkek çocuklar hakaret yapıyordu, o yüzden okulu bıraktım.” diye anlatıyor okula devam etmeyişinin nedeni.
gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (21)
Azime(50) / Gülsen Akar(51) Azime Akar, Zonguldak Karabük Ovacık Köyü doğumlu. Bahçelievler’de lüks bir sitedeki kendi dairesinde yaşıyor. Emekli olduğu halde çalışmaya devam ediyor. Tekstil aksesuarları işi yapıyor. Patronu “Kibariye gibi sen de yazamıyor musun yoksa?” demiş. “Yoo” demiş, “neden yazamayayım ki!”

Zamanında neden okula gidemediler, şimdi nasıl yaşıyorlar türünden sorularla şekillenen “40 Fotoğraf 40 Hikâye: Hem Okudum Hemi de Yazdım ” projesi, İstanbul’un Bağcılar* ilçesinde uygulanan, yetişkinlere yönelik Okuma Yazma Kursları kampanyasında ortaya çıkmış bir çalışmadır. İlçede 32 bin okuma yazma bilmeyen kişinin olduğu tespit edildi. 2005–2006 yıllarında 4’er aylık kurslar şeklinde gerçekleştirilen kampanyaya ilçe sınırları içinden yaklaşık 20 bin kişi katıldı.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (15)
Habibe Başboğan(65)/Zekiye Ortekin(40) Habibe Başboğan 65 yaşında Mardin’in Kızıltepe Covzet köyünde doğmuş. 9 ay önce kızıyla birlikte İstanbul’a gelmiş. Türkçe konuşamıyor, kızı aracılığıyla anlaşabiliyoruz. Onların zamanında köyde okul olmadığı için okuyamadığını söylüyor
gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (7)
Atiye Tosun (76) “Baba vilayetim Kastamonu’ya bağlı. Ölen beyim Çorumluydu. Çorum Kargı’dan soruluyorum ben şimdi. Haziranın 18’inde 77 yaşıma giriyorum (2005)… Köylerin muhtarlığı bir idi. Bizim kendi köyümüzde yoğudu. Buradan Bağcılar kadar yoludu.

Bu insanların okula gidememişliklerinin yanında, ekonomik açıdan dar gelirli insanları temsil ediyor olmaları ve 2005 yılında İstanbul’un Bağcılar ilçesinde yaşıyor olmaları gibi birçok ortak nokta tespit etmek mümkündür. Fakat bu ortaklıkların bana göre en önemlisi, hepsinin İstanbul büyük şehrine göç etmiş ilk kuşak göçmenler olmasıdır. Temelde projeyi var eden şey de, okulsuzluğun daha ziyade köylerde yaygın olduğu düşünüldüğünde, esasen onların göçmenlikleridir. Dolayısıyla eğitim ana konusunun yanında ikinci önemli konu göç; yani farklı kültürel kimlikler, yoksulluk, yoksunluk, gelenek-görenek, çocuk işçiler ve bütün bu durumların kentle ilişkisi yani kentlileşme olarak karşımıza çıkmaktadır. Aslında projenin göç ve kentlileşme konusundan hareketle eğitimi ele aldığı da çok rahat düşünülebilir.

gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (13)
Cevat Bey, “Bu sene diyorum, okula gidersek her gün gideceğim, hiç olmazsa vakit geçer, 3 saat 3 saattir diyorum. Okula gittiğimiz zamanlar torunlar vardı kız vardı, akşam oldu mu onlara okuyorduk, vakit geçiyordu. İyiydi öyle şimdi kimse kalmadı. Kaldık iki ikiye.”
gezgindergi_kultur_hem_okudum_hem_yazdım_fotograf_okumalari (6)
Cevat (67) / Zeynep Onar (63) Cevat Bey: “Merzifon’un Narince köyünde doğdum, köyümüz 80 haneydi, okuryazar 3 kişi vardı. Köy aklı işte, kızları okula göndermezlerdi. ‘Ah ne olacan, sanki memur mu olacan?’ derlerdi. ‘Okuduğun neye yarar? Hadi gidin çalışın, para kazanın’ derlerdi. Şimdi köyde genç bulamazsın, hepsi okudu memur oldu, köyde hep yaşlılar kaldı.”

Bazılarının hikâyesi dramatik hatta trajik boyutlarda olmakla beraber okul göremedikleri için ilim sahibi olamamış fakat genelde irfan sahibi bu insanlarla; tanışma ve karşılaşma fırsatı vermesi bakımından bu proje hayatımda çok özel bir yere sahiptir. Bana güvenip evlerini ve yaşamlarını açtıkları için hepsine teşekkür ederim.

Gülnur Güner

Hem Okudum Hemi de Yazdım –  Bu yazı 2007 yılının Ağustos ayında yayınlanan Gezgin dergisinin 7. sayısından alınmıştır.

Yazar : GEZGİN YAZAR

Türkiye'nin Gezi, Seyahat ve Fotoğraf Dergisi

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir